مقایسه سه روش سخنرانی، حل مسأله و خودآموزی با رایانه، بر مهارت محاسبه دارویی درس مراقبت های ویژه دانشجویان کارشناسی پرستاری

مقدمه: با توجه به تحولات سیستم های آموزشی و اهمیت امر آموزش در حرفه پرستاری، ضرورت استفاده از روش های مناسب و نوین آموزشی، جهت دستیابی به مهارت نظری و عملی دانشجویان مشخص می گردد. هدف از این پژوهش مقایسه تأثیر سه روش آموزشی سخنرانی، حل مسأله و خودآموز با رایانه، بر یادگیری محاسبات دارویی در بخش های ویژه در دانشجویان کارشناسی پرستاری است. روش ها: این پژوهش یک بررسی نیمه تجربی سه گروهی، با اندازه گیری قبل و بعد می باشد که بر روی 63 دانشجوی سال سوم پرستاری دانشگاه علوم شهید بهشتی در سال 89-1388 انجام گرفت. روش نمونه گیری به صورت غیر تصادفی و سرشماری بود. از هر سه گروه قبل از شروع آموزش، و پس از انجام آموزش پیش آزمون و پس آزمون کتبی ( با حداکثر نمره= 20) به عمل آمد و میزان تاثیر هر یک از روش ها بر یادگیری دانشجویان، مورد بررسی قرار گرفت. آزمون های آماری کروسکال والیس و آنالیز واریانس یک طرفه جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات مورد استفاده قرار گرفت. نتایج: میانگین نمرات پیش آزمون در گروه سخنرانی 60/1±21/2، در گروه حل مسأله 23/2±48/2 و در گروه خودآموز با رایانه 84/1±02/3 بود. میانگین پس آزمون در سه گروه افزایش یافته و به ترتیب 34/2±45/15، 21/3±85/15 و 78/3±68/9 بود. تفاضل میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون در سه گروه آموزشی با انجام آزمون آنالیز واریانس یک طرفه اختلاف معنادار داشت (785/14, f=001/0p<). یافته ها نشان داد که این اختلاف در گروه یادگیری به روش خودآموز با رایانه از دو گروه دیگر متفاوت بود و در زیر مجموعه ای جدا از دو گروه دیگر قرار داشت ولی دو گروه دیگر با یکدیگر تفاوتی نداشتند. آزمون آماری کروسکال والیس نشان داد که بین روش های مختلف یادگیری با سطوح یادگیری دانشجویان ارتباط معنادار آماری (512/18, f=001/0p<) وجود دارد. نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد که هر سه روش آموزشی بر میزان یادگیری دانشجویان تأثیر داشتند؛ ولی اثر روش آموزشی خودآموز با رایانه، از دو روش دیگر کمتر بود. شاید علت این امر، عدم تعامل مناسب دانشجو با مربی و عدم تخصیص زمان کافی برای یادگیری توسط دانشجو در این روش باشد. انجام مطالعات دیگری با تعداد نمونه بیشتر و در سایر دروس پیشنهاد می گردد.